Merhaba Gönül Dostlarım,
Almanya'da Aşı' yı bulan Profesör Doktor Uğur Şahin İskenderunlu bir ailenin çocuğu..
Zamanında ülkemizin birçok ilinden ve Doğu illerinden de PKK yüzünden yerinden yurdundan olan insanlar bir yolunu bulup Avrupa'ya gitmişler.
Hatta bunlardan bazıları ilkokulu burada okuyup, geri kalan eğitimlerini Almanya'da tamamlamışlar.
Almanya'da o kadar iyi eğitim almışlar ki;
Mesala beş farklı dil öğrenmişler,
Bir meslek öğrenmişler,
Bir müzik aleti çalmayı, spor yapmayı, eğlenmeyi, araba park etmeyi, trafik kurallarını öğrenmişler ve bunu hayatlarının her aşamasında uyguluyorlar.
İlkokulu burada beraber okudukları ve Türkiye'de kalan okul arkadaşlarının hiçbiri Liseyi bile bitirememişken, onların birçokları Üniversite bitirmişler.
Alman hükümetinin ayrımcılık yapmasına rağmen.
Burada kalan ilkokul arkadaşlarının çoğunluğu çok istemişler Almanya'ya gitmeyi ama gidememişler.
Almanlar önce 'şehirde nasıl yaşanır ve şehir kültürü nedir’ öğretmişler.
Müzik, Spor Salonu, eğlence, araba park etme, batı ve şehir kültürüyle ilgili ne varsa Almanlar her gelen göçmeni bu kültüre adepte etmiş.
Maalesef biz ne köy kültürünü şehire, ne şehir kültürünü köye adapte edemedik.
Trafikte Kırmızı ışıkta geçilmeyeceğini öğretemedik.
Ne köylüyüz, ne şehirli.
Ne batılıyız ne doğulu.
Arafat'ta kalmış bir kültürün psikolojik travmalarını yaşayan bir toplum olduk.
Ecnebi memleketine giden ülkemizin en fakir, en yoksul, en kültürsüz insanlarına çağın gereklerini öğretmiş dünyanın her yerinde yaşayabilme becerisi kazandırmışlar.
Biz aynı köyün insanına değil dünyada yaşama becerisi, şehirde yaşama kültürü verememişiz..
İskenderun’daki komşu ve akrabalarına bakmak lazım Almanya'da aşıyı bulan bu Türk profesörün de.
Burada kalanlar ne yapmışlar acaba onlar gittikten sonra.
Gidenleri biliyoruz. Dünyanın gözü kulağı onlarda ve dünyayı kurtaran süper kahraman olacaklar inşallah çok yakında.
“Ümidim gençlikliktedir.”
Alıntı
****
1975 yılında Almanya‘nın Düsseldorf şehrinde çekilen 6 çocuklu bir ailenin fotoğrafı.
Oradaki çocukların şu anki meslekleri ise kaderin cilvesi.
Aile Aksaraylı.
Baba 1965’te işçi olarak Almanya’ya gelmiş.
1975 yılında eşini ve dört çocuğunu da Düsseldorf’a getirmeye karar vermiş.
Bir erkek ve bir kız çocuklarını ise köyde bağa bahçeye ve ev işlerine bakmaları için Aksaray’da bırakmışlar.
Anne, hemen geri döneceklerini söylese de Almanya hikayesi bir ömür boyu sürmüş.
Anne bir süre sonra mutfakta yardımcı elaman olarak çalışmaya başlamış ve 1980 yılında diğer çocuklarını da yanlarına aldırmış. Çocuklar orada eğitim görüp meslek sahibi olmuşlar.
En küçük kız diş hekimi, en büyük abla servis elemanı, erkek çocuk ise torna-tesviye ustası olmuş. Çorabı delik ortanca kız ise, kaderin cilvesi olacak ki, bugün Almanya’da başarılı bir moda tasarımcısı.
Baba 2002 yılında anne ise 2017 yılında hayata veda etmiş. Geriye hatıralar ve ailenin Düsseldorf’a geldiği ilk hafta yeni evlerinde çekilen bu güzel fotoğraf kalmış.
Alıntıdır..
Günün Sözü: " Aydınlık yolu herkes bulur, mesele karanlık yolda ışık aramak" Necip Fazıl Kısakürek
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder