Merhaba Gönül Dostlarım,
Cep telefonumun son iki sayısı 17… Ev adresimiz 17/17… Tiyatromuzun adresi No:17… Bütün bunları neden mi anlatıyorum? Sayıların büyüsü ile ilgili…
Yıl 1984… Şaşkınbakkal’da şu anda Marks & Spencer olan bina, o zamanlar Atlantik Sineması. Hayatımın ilk MFÖ konseri. Daha sonra onlarca kez izleyeceğim o müthiş adamları ilk kez canlı izliyorum ve her şarkılarını ezbere biliyorum. Özkan Abi sahnede hep gülümsüyor.
17 yıl sonra… Yıl 2018… MFÖ Bodrum Antik Tiyatro’da muhteşem bir konser veriyor. Tabii ki seyirciler arasındayız. Konser sonrası Aslı ile kulise gidiyoruz ve Mazhar Abi’yle sohbet ettikten sonra tam fotoğraf çekilirken bir perdenin arkasından bornozlar içinde Özkan Abi çıkıyor ve gülümseyerek bize bakıyor. Ama biz onu o terli haliyle rahatsız etmemek için fotoğraf karesinin içine davet etmiyoruz. Eve dönerken Aslı “Özkan Abi’ye ayıp mı oldu?” diye soruyor. “Ben de bilemedim” diyorum.
Bildiğim tek şey var, Özkan Abi ile 17 yılda bir hayatlarımız kesişiyor. Ve o muhteşem adam, her zamanki naifliği ile hep gülümsüyor.
Eminim şimdi de bulutların üzerinden bize gülümsüyordur ve fonda dinlediğiniz şarkıyı zihinlerimizde bize söyletiyordur.
Güle güle büyük usta! Seni hep sevgiyle ve hayranlıkla anacağız.
#özkanuğur @ozkanugur
Uğur İzzet
https://youtu.be/-D086o5jJOM
https://youtu.be/2Ro3T8oC9IA
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder