Merhaba Gönül Dostlarım,
Ramazan ayı sohbetlerimizle ilgili bir başka hikayemiz daha olacak.
Şu ya da bu sebeple çalışamayana, yaşlıya, kimsesiz yoksula, yetime, mazlum ve mağdura, hısım ve akrabaya, konu komşuya, açı doyurup yoksulu giydirme işine, yetimin başını okşayıp yüzünü güldürmek mutluluğuna senin vesile olabilmen seni Allah indinde yüceltir. "Veren el" gerçekte "Verdiren el" in bir uzantısına dönüşmüştür adeta. İşte "veren el" bu sebeple alan elden üstündür. Kendinde olandan vermek biz Müslümanlara mahsustur.
Önce Kendinizi Sevin ve sonra da Sevdiklerinizin değerini bilin ki, Mutluluğunuz daim olsun...
En iyi dileklerimle. Esen kalın..
VEREN EL ALAN ELDEN ÜSTÜNDÜR.
“Tanburi Arif Ağa bir ramazan öncesi çoluk çocuğu bayrama nasıl çıkaracağım endişesine kapılır. Bu endişesinin ürünü olarak Ramazan başlamadan bir gün önce Beşiktaş’ta Veli Efendizade’nin yalısına gitmeye karar verir.Veli Efendizade çok zeki alaycı bir insandır. Arif Ağanın yalıya geliş sebebini anlar.
Bir gün geçer Arif Ağa müsaade isteyerek yalıdan ayrılmak ister; ancak Veli Efendizade Arif Ağaya müsaade etmez.
İkinci gün Arif Ağa tekrar müsaade ister, Veli Efendizade “-müsaade yok” der. Hatta Veli Efendizade, Arif Ağaya bayrama kadar müsaade etmiyeceğini kati belirtir. Biçare Arif Ağa, boyun bükmekten başka çaresi yoktur. Bayrama kadar Veli Efendizade’nin yalısında tamburuyla misafir olur.
Oruçlar tamamlanır. Arif Ağa bir aydır çoluk çocuğu görememenin telaşıyla Veli Efendizade’den izin ister. Veli Efendizade Arif ağayı önemsemez, tek kelimeyle “git” der. Fakat Veli Efendinin ulufe, bahşiş, diş kirası çeşidinden oralı olmaması Arif Ağayı üzer. Bir aylık diş kirasını, tambur fasıllarını düşünür.
Yalıdan aşağıya iner, Kahyaya : “Efendi hazretleri benim için bir emir buyurdular mı?” şeklinde meramını iletir. Kahya da efendi hazretlerinin kendileri için bir emir buyurmadıklarını söyler. Arif Ağanın çoluk çocuğa bir şey götüremeyeceğinden bu durumdan canı iyice sıkılır. Kahyaya derdini anlatır anlatmasına; ama kahya, hazretin müsadesi olmadan bir şey yapamayacağını söyler.
Arif Ağa yalıdan boş çıkmamaya kararlıdır. Bir şekilde bir kayık parası alır, iskeleye doğru düşünceli düşünceli yürür. Bir ara geri dönüp baktığında Veli Efendizade’nin yalıda pencerenin köşe kenarından baktığını görür. İskeleye giderken “acaba” diyerekten tekrar geri dönüp bakar. Veli Efendizade Arif Ağaya dilini çıkarır. Veli Efendizade’nin bu alayı karşısında Arif ağanın iyice canı sıkılır. Arif Ağa iskeleye varıp kayığa binerken yine yalıya bir ümitle dönüp bakar, Veli Efendizade yine dilini çıkararak alay eder. Arif Ağa can sıkıntısından tamburunu yere çarpıp kırar.
Arif Ağa, bir aydır mahpusluk içinde Veli Efendizade’nin yalısında kalıp diş kirası tanbur çalmanın karşılığı beş para alamamanın can sıkıntısıyla karşıya geçer, evinin olduğu mahalleye gelir. Bakar ki evin olduğu yerde yeller esiyor. Külüstür evi yok, onun yerine yeni inşa edilmiş, sıfır bir ev var.
Arif Ağa acaba yanlış sokağa mı girdim diyerek hayıflanır. Silkinir, etrafına bakınır komşular, evler aynı evler… Sadece kendi evinin yerinde yeller esiyor, onun yerine çok güzel bir ev duruyor.
Arif Ağa heyecanla mahallenin bakkalına koşar. Bu durum nedir? diye sorar.
Mahallenin bakkalı: Vallahi Efendi, Hayırsever Veli Efendizade isminde bir zat gelip ailenizi, çocuklarınızı yakında bir yerde ev kiralayıp oraya taşıdı. Hepsini ayrı ayrı giyindirdi. Bir aylık ev ihtiyaçlarını karşıladı. Eviniz yıktırdı, yerine böyle bir ev yaptırdı. Biz de hayretler içindeyiz.” der.
Arif Ağa durumu anlar. Doğru Beşiktaş’a Veli Efendizade’nin yalısına koşar. Binbir temennaya durur, teşekkür eder. Veli Efendizade hiç istifini bozmaz. Arif ağaya yine dilini çıkarır.”
İnsana duyulan saygı, asillik bu olsa gerek…
Veren el alan elden üstündür.
Kaynak : wordpress.com, Ayşen Özkaya
https://youtu.be/Ms_uwgFSVgU
İbrahim Birol, http://ibrahimbirol.blogspot.com.tr/
12 Haziran, 2017, Antalya
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder