Merhaba Dostlarım,
Bugünkü yazıma, tekrar Prof. Üstün Dökmen ile devam ediyorum, dünkü paylaşımımda üstadımdan bahsetmiştim tanımayan dostlarım varsa, ' Hayata Dair ' adlı dünkü yazımdan takip edebilirler.
Hayatı dar bir ayakkabı olarak algılayıp, bunu yürüme sanatına dönüştüren, hayatın zorluklarını çok güzel bir örnekle ifade eden, değerli hocama en derin saygı ve hürmetlerimi yolluyorum.
En iyi dileklerimle. Esen kalın.
Yaşam Dar Ayakkabı İle Yürüme Sanatıdır.!
O bayram bana ayakkabı almaya karar verdiler.Hazır ayakkabı satan mağaza yoktu şehirde. Tek ayakkabı yapan
dükkanında ayakkabıcı çıplak ayağımı bir kartonun üzerine koydu, iyice
basmamı söyledikten sonra ağzındaki kurşun kalemi eline alıp ayağımın
çevresini çizdi. O ayağımın çizildiği karton benim ayakkabı numaramdı.
Günlerce yeni ayakkabılarımın hayalini kurdum. Babamın anlattığına
göre ayakkabılarım siyah ve bağcıklı olacaktı. Kapının her çalınışında koştum.
Ayakkabılarım bayramdan bir gün önce geldi, siyah-bağcıklı.
O gün onları giymedim. Bayram gecesi yatağımın altına yerleştirdim yeni ayakkabılarımı.
Arada bir kalkıp kutusundan çıkartıyor, yere koyuyor, yukarıdan, yandan, önden bakıp duruyordum. Parlak ve yuvarlak burnunu gecenin
karanlığında kim bilir kaç kez okşadım.
Uyku girmedi gözüme.
Sabahleyin ev ahalisi kalktığında, ayakkabı kutusu kucağımda
sandalyede oturuyordum ben.
Ayakkabımı babam giydirdi.
Ayağıma olmamıştı ayakkabılarım, dardı ve canımı yakmıştı.
Ama bunu babama söylemedim. O "Sıkıyor mu?" diye sordukça "Hayır"
yanıtını veriyordum. "Dar, ayağımı acıtıyor" desem, geri gidecekti
ayakkabılarım ve ayakkabıcının hemen bir yeni ayakkabı yapması
olanaksızdı.
O bayram sabahı canım yana yana yürüdüm.
Bir süre sonra acı dayanılmaz oldu.
Dişimi sıktım.
Topalladım.
Soranlara "Dizimi vurdum" dedim, ama ayakkabılarımın ayağımı sıktığını
kimseye söylemedim.
Doğrusunu isterseniz yaşam da dar ayakkabıyla yürümektir.
Kimi zaman dar bir maaş, kimi zaman sevimsiz bir iş...
Kimi zaman bir mekan dar ayakkabı olur bize, kimi zaman bir çevre,
kimi zaman bir sokak, ya da bir şehir...
Kimi zaman dostluklar, arkadaşlıklar, beraberlikler bir dar ayakkabıya
dönüşür.
Kimi zaman zamandır dar ayakkabı, geçmek bilmez.
Kimi zaman zenginlik, kimi zaman başınızı koyduğunuz yastık...
Canınız yanar.
Topallaya topallaya gidersiniz.
Sonradan öğrendim yaşamın dar ayakkabıyla yürüme sanatı olduğunu...
Üstün Dökmen ile küçük şeyler
https://youtu.be/pInjs_9vH2IGünün Sözü : İnsanlara doğru değer ver, hak etmeyenleri sil. Üstün Dökmen
İbrahim Birol, http://ibrahimbirol.blogspot.com.tr/
Ağustos 15, 2016, Antalya
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder