24 Ağustos 2016 Çarşamba

İSİMSİZ KAHRAMANLAR (2)





şerife bacı ile ilgili görsel sonucu


















Çok Değerli Dostlarım,

“Aziz milletimiz şanlı tarihi boyunca birlik ve beraberliğinden ödün vermeden, vatan ve bayrak uğruna nice mücadeleler kazanmış, elde ettiği büyük başarılarla dünya tarihine damga vuran zaferlere imza atmıştır.
Ağustos ayının son haftası, tarih boyunca kazandığımız başarılar bakımından, Zafer Haftası olarak kutlanmaya değer, müstesna bir dönemdir"
Alıntı :T.C. Cumhur Başkanı Tayyip Erdoğan

Bu haftayı Zafer Haftası olarak kutlamamıza istinaden,  bizimde Bloğumuzda bu önemli zafer haftasına küçük bir  katkıda bulunmak adına  "İsimsiz Kahramanlar"adlı yazı dizimizi başlatmış bulunuyorum.
Milli irademizin ve duygularımızın ön safhada olduğu şu günlerde, okunması gereken bu ve buna benzer yazıların bizim Bloğumuzda ayrıca yer alması bizim için ayrı bir kıvanç kaynağı olacaktır.

Bu arada Kurtuluş Savaşımızda mücadele veren başta Mustafa Kemal Atatürk olmak üzere ve onun silah arkadaşlarına, cephede şehit düşen askerlerimize Allah tan rahmet, kederli ailelerine başsağlığı dilerim. Ruhları şad olsun. Ayrıca gazilerimize acil şifalar temenni ederim.

Zafer Bayramı, 1922 yılında 26 Ağustos'ta başlayıp, 30 Ağustos'ta Dumlupınar'da Mustafa Kemal'in başkumandanlığında zaferle sonuçlanan Başkomutanlık Meydan Muharebesi'ni (Büyük Taarruz) anmak için kutlanan bayramdır.

Her şeyin gönlünüzce olması  dileklerimle. Esen kalın.

30 Ağustos Zafer Bayramını Neden Kutluyoruz, Kutlarız?
30 Ağustos 1922 tarihi, Türk milletini esir etmek isteyen yayılmacı, istilacı güçlere karşı; kadınıyla çocuğuyla, ordusuyla topyekûn verdiği bir savaşın ve ulusal benliğini kurtardığı ve Zafer Destanı’nın yazıldığı gündür.
Her yıl 30 Ağustos günü kutlanan Zafer Bayramı, Türkiye Cumhuriyeti ve Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti’nin ulusal bayramıdır. Zafer Bayramı, 1922 yılında 26 Ağustos’ta başlayıp, 30 Ağustos’ta Dumlupınar’da Mustafa Kemal’in başkumandanlığında zaferle sonuçlanan Başkomutanlık Meydan Muharebesi’ni (Büyük Taarruz) anmak için kutlanan bayramdır. İşgal birliklerinin ülke sınırlarını terk etmesi daha sonra gerçekleşse de, 30 Ağustos sembolik olarak ülke topraklarının geri alındığı günü temsil eder.
Kaynak : 1 Haber.com


Şerife Bacı´nın Öyküsü

Şerife Bacı

1900´lerin başında dünyaya gelen Şerife, kan ve gözyaşının sel olup akacağı bir coğrafyada Anadolu´nun işgal görmeyecek, ama gidenlerin ardından yaslı türkülerin yakılacağı, yiğitlerinin binlercesinin şahadete ulaşacağı, balkan Savaşları´nın, Birinci Dünya Savaşı´nın, Çanakkale ve Kurtuluş Savaş´larının hüznünün en derinden hissedileceği Kastamonu´da Seydiler köyünde gözlerini açmıştı.
Vatan uğruna savaşa giden Koçyiğitlerin kahramanlıklarını, şahadet haberlerini yaslı analardan, gelinlerden dinleyerek büyüyen Şerife, savaşlara gidip de dönmeyenlerin ardından dökülen gözyaşlarıyla yoğurduğu şahadet hamuruna vatan ve millet aşkını maya yaparak mukadderatına hazırlanır olmuştu.
Şerife BacıYemen türküleriyle, hüzünlü dolu şehit hikayeleri dinleyerek büyür Şerife. Balkan Savaşları´nda yaşayarak görür insanların gözlerindeki kederi. Ardından Birinci Dünya  Savaşı´nın acısını hisseder, şehitlerimize ağlar. Çanakkale Savaşı´na gelindiğinde  ise kocasını gönderdiğinde yeni evlidirler  ve şehit haberiyle kor düşer yüreğine. O artık şehit yadigarı Şerife Bacı´dır…
Yıkılmamış, sarsılmamıştır Şerife Bacı. Tüm acılara  rağmen hayata sarılmış insanların yardımına koşmuş, onların dertleriyle dertlenmiştir. Köylüleri bir gaziye gelin ederler onu ve hayata yeni bir umutla bakar Şerife Bacı. Çünkü Kızı Sıdıka doğmuştur.
Derken… Kurtuluş Savaşı başlar. Türk Milletinin tarih sahnesinde var olma mücadelesi verdiği, eli silah tutan herkesin cephede olduğu büyük bir savaş. Düşman batısından ,doğusundan ,güneyinden  kabus gibi çöker Anadolu´nun üstüne. Kara bulutlar arasında bir Karadeniz dalgalanır bir de ay yıldızlı bayrak…
Kurtuluş savaşının cepheleri genişledikçe cephane ihtiyacı artmış, cephelerden Milli Müdafaa Vekaleti´ ne kumandanların gözyaşlarıyla yazılmış acı telgrafları çekilmiş, yalvaran dille yazılmış cephane talepleri birbirini kovalar olmuştu. Bu arada İstanbul´da düşman işgalindeki depolardan kaçırılan silah ve cephane, geceleri kayıklar ve motorlarla İnebolu´da kıyıya çıkarılmaktadır. Kandır, candır,  namustur o silahlar. Hayatı savaşlarda geçmiş Büyük Gazi´nin gözü cephede kulağı İnebolu´daki o silahlardadır. Çünkü bu son direniştir. Arife zamanıdır, yok olmanın ya da var olmanın… Yaşlı erkekler, kadınlar bu hissiyat içinde insanüstü gayretle taşırlar cephaneleri, Kastamonu üzerinden Ankara´ya, Küre Dağları´nın Ilgaz´ın kışına fırtınasına aldırmadan…
Şerife Bacı Bu çark dönmeliydi. İstanbul´dan kaçırılan silahların taşınmasıyla dönmeye başlayan çark, İnebolu´dan, Kastamonu´dan, Ankara´dan cepheye doğru dönüyordu. Arada dişliler kırılsa da yerine yeniler geçmeliydi, bu devran başka türlü dönmezdi. Ağır bir imtihandı bu. Sarsılmaz bir iman, bitmek tükenmek bilmeyen bir azim isterdi. Tek dişi kalmış canavarların, bin bir başlı kartalların üstüne, Türk milletinin bu azmini bu inancını bir de kış mevsimi sınar olmuştu. Öyle ya istiklale kavuşmak için düşmanla bahara kavuşmak için kışla yüzleşmek gerekirdi.
Türk milletinin tarihine her ikisi de düşmüş, cephede düşmanla savaşırken cephane taşırken Küre Dağları´nda kışla boğuşur olmuştu. Kış şartlarından dolayı İnebolu-Ankara arasındaki nakliyat işleri güçleşmiş, ulaşımda ciddi gecikmeler meydana gelmeye başlamıştı. Yolun zor kısmı İnebolu´nun İkiçay’ dan Çataltepe´ye kadar olan bölümüyle Topçuoğlu , Kayguncak, Küre-Ecevit yokuşlarıydı. Bu bölgelerin çamurunu aşmak arabacılar için ölüm sayılırdı. Yokuş başlarında bütün arabalar çiftleniyor, bir arabadan çıkarılan çiftat ya da öküz, diğer  arabanın ok başına takılarak aşılabiliyordu. Alınyazısı yokuşlarda susamak olan bir milletin evladı olarak  Şerife Bacı´nın kaderinde de bu yokuşları çıkmak vardı.
1921´in Şubat ayı başlarıydı. İnebolu´ya gelen motor ve vapurlarla sahile çok miktarda topçu ve piyade cephanesi çıkarılmış, İnebolu ve Kastamonu´daki kumandanlar ve mülki amirler, karlı dağların çabuk hareket edilip yollar kapanmadan aşılmasını, cephanenin zamanında ulaştırılmasını emretmişlerdi. Çünkü istiklale kavuşmak, vatanı kurtarmak için kurban olmak yetmiyor silah ve cephane gerekiyordu. Emir derhal karakollara ulaşmış, jandarmalar, bekçiler köylere dağılarak talimatı üç defa tellal çağırtarak yaymışlardı. Çağrının üç defa yapılması durumun vahametini göstermişti. Kastamonulular kısa zamanda İnebolu –Ankara yolunu binlerce kağnıyla doldurmuştu. Küre Dağları´nı aşanların nefeslendiği, can bulduğu Seydiler´den, Şerife Gelin de vatan, millet nefes alsın diye çağrıya uymuş, bakacak kimsesi olmadığı için altı aylık kızıyla bu kutlu sefere çıkmıştı. Birdenbire kar yolları kaplamış, sıra ile cephaneler yüklenmişti. Kağnılar yola çıkmış, cepheye giden nakliye kolları geceye kalmadan yakın köy ve hanlara sığınmışlardı. Akşama kalan Şerife Gelin´in kağnısına da top mermileri yüklenmiş ve kendisine yol verilmişti. Şerife Gelin, İnebolu çıkışında zayıf öküzlerin çektiği kağnıyı durdurmuş, oraya kadar sırtında taşıdığı kızı için top mermilerinin arasında bir yer ayarlamıştı. Tek korunma aracı olan yün yorganını da top mermilerini ve kızını yağıştan korusun diye kağnının üzerine örtmüş, tekrar kağnı başına geçmiş ´´Bismillah´´ diyerek yola koyulmuştu…
şerife bacı ile ilgili görsel sonucu 
Ne ağaç ne kuş sesi ne toprak kokusu, gece boyu vatandan, cepheden, yürekten sesler duymuş, Anadolu uyansın diye durmadan dinlenmeden yoluna devam etmişti. Tepeler aydınlanmaya gün ağarmaya başlamıştı. Heyhat... Soğuk dondurucu olmuştur, üşür Şerife Gelin, titrer. Tipi o kadar bastırır ki ilerleyemez, durmak ölümdür. Ölümü göze alanların savaşması için ilerlemeye çalışmış fakat elinin ayağının uyuşmaya başladığını hissetmişti.
 Çok uzak bir yere çağıran sesler duymuş bu mukaddes yolculukta kışlaya kadar gelebilmişti.
Şehre girmek nasip olmadan şose kenarında sabaha karşı, bir elinde övendere olduğu halde, kollarını duaya durur gibi açarak yorganının üzerine dayanmış, tatlı bir uykunun etkisinde, şahadetini Allah´a kendi elleriyle vermişti. O artık Şehit Şerife Bacı´ydı. Aziz vatan kurtulsun diye mermilerin, şerefli anaların nesli devam etsin diye çocuğunun üzerini örtmüş, kahraman milleti baharlar görsün diye kışın soğuğunu kendi yaşamış, içi rahat cenneti edebi istirahat gâh olarak seçmişti…
Görevlilerin fark ettiği Şehit Şerife Bacı´yı kaldırıp götürmek isteyen Devrekanili Cemil ve Beşiktaşlı Rıfat çavuş, o sırada yorganın altından birdenbire çığlık kopararak ağlayan bir çocuğun feryadını duyunca şaşırmışlar, yorganı kaldırdıklarında otlarla sarılmış top mermileri arasında birleştirilmiş çulların içinde, kundaklı bir çocuğun donmaktan  kurtulduğunu görmüşlerdi. Cephane ve yavrusu için kendini feda eden bu kahraman anayı arabaya yerleştiren çavuşlar, gün doğarken ağlayarak yola koyulmuşlar, aç ve zayıf olduklarından arabayı çekemeyen öküzlere yardım ederek  bu kutsal yükü gurur  ve iftiharla tümen karargahının önüne çekmişlerdi. Şehit Şerife Bacı´yı alaca önlüğünden ve başındaki benli örtüsünden tanıyan hemşerileri, onu ve çocuğu alarak köylerine götürmüşler ve kahraman Türk kadının timsali, kurtuluş mucizesinin neferlerinden bu örnek insanı Seydiler´de son yolculuğuna uğurlamışlardı. 21 ŞUBAT 1921

Kaynak: T.C Milli Eğitim Bakanlığı


https://youtu.be/jdy1vQ4yz3M



kurtuluş savaşı sözleri ile ilgili görsel sonucu


İbrahim Birol,  http://ibrahimbirol.blogspot.com.tr/
Ağustos 23, 2016, Antalya


Hiç yorum yok:

Yorum Gönder