Gerçek Dostlar(1): HAYATA Bİ MOLA

26 Temmuz 2017 Çarşamba

HAYATA Bİ MOLA

Merhaba Gönül Dostlarım,

Ne yazık ki hayat hiç bir zaman bir anlık molaya bile izin vermez.. Ana rahiminden çıkıp mezara gidinceye kadar devamlı efor sarf etmek zorundayız beynimiz ve bedenimiz çalıştığı sürece.. Yalnız makineye bağlı yaşamaya çalıştığımızda mola vermiş oluruz ama o da hayattan sayılmaz.. Önemli olan yorgunluğun istediğimiz gibi mutlu , sağlıklı ve huzurlu olmasıdır..

hayata bir mola ver resim ile ilgili görsel sonucu

" Üzerinde yaşadığımız dünya sonsuz nimetler barındırır bizim için. Dünyanın içinde akıp giden düzeni hayranlıkla seyreder ve çoğu zaman bu düzenin hep aynı şekilde seyredeceğini düşünerek hiç umulmadık bir anda gelir doğal felaketler, ölümün sessiz gelişi gibi... Birden bire allak bullak olur hayatımız. Sağ kalma şansına sahip olanların pek çoğunda ise maddi kayıpların yanısıra hep "keşkeler" yaşanır. Bambaşka olur hayata bakışımız bile; doğan güneşe, uçan kuşa, açan çiçeğe bir başka gözle bakar, bir başka huzurla doldururuz içimizi. Kararlar alırız bundan sonra kalan hayatımızı daha anlamlı ve değerli kılabilmek adına."

Alıntı : kişiselgelişim.com

Önce Kendinizi Sevin sonra da Sevdiklerinizin ve sahip olduklarınızın değerini bilin ki, Mutluluğunuz daim olsun... En iyi dileklerimle. Esen kalın..

HAYATA Bİ MOLA

Bazen her şeyden kaçası gelir insanın. Başka diyarlar keşfetmek, yeni insanlarla tanışmak, yeni yaşamlar yaşanmışlıklar görmek ister. Yeter ki gideceği yer şuan bulunduğu yerden ve insanlardan faklı olsun. Tek isteği budur. Ya hayat monotonlaşmıştır ya da dönüm noktalarının birindedir. Kaçmak ister sadece kaçmak. Yalnız başına… Bazılarımız her şeyden uzaklaşma isteğini gerçeğe dönüştürebilecek kadar şanslıyken, bazılarımız sürekli değişen ruh halleri ve tavırlarıyla bu dönemi atlatmaya çalışır. Kendiyle hesaplaşmadan, bir şeyleri değiştirme fırsatı bulmadan zaman sarmış gibi görünür yaralarını.
Geçen gün gazetede ilgimi çeken ve bu konuyla alakalı bir yazı okudum. İngiltere başta olmak üzere , Avrupa ülkelerinde ABD ve Avustralya ‘da insanlar hayatlarının yönünü değiştirecek kararlar almadan önce ya da bir dönemi kapatıp yeni bir döneme başlamadan önce kendilerine 1 yıllık dinlenme – yenilenme zamanı ayırıyorlarmış. Geap Year ( Boş Yıl) olarak adlandırdıkları bu zaman dilimi içerisinde yeni şeyler öğrenmek ,farklı yaşamlara konuk olmak , gönüllü işlerde faaliyet göstermek , ilgili oldukları konularda kendilerini geliştirmek gibi uğraşlarla ilgilenerek kendilerini yeni yaşamlarına hazırlıyorlarmış.
Düşündüm de ülkemizde ancak emekliliğe ayrıldıktan sonra bu fırsatı bulabiliyoruz. Senelerce iyi bir üniversiteye kapağı atmak için okul-dershane-ev üçgeninden dışarı çıkamıyoruz nerdeyse. Tam üniversiteye kapağı atıyoruz her şey bitti derken iyi bir dereceyle okulu bitirmek, mezun olur olmaz iş bulabilmek için donanımlı hale gelmek gibi hedef ve endişelerle geçiyor yıllar. Tabi bu arada biz kendimizi unutuyoruz, bize kendimizi unutturuyorlar ne yazık ki.

Dünya turuna çıkmak, bir de hayata fotoğraf makinesinin objektifinden bakabilmek, bir an için kendini unutup diğer insanlar için bir şeyler yapmak, Sahra çölünde kendini kaybedip yok olmak, hiç olabilmek…Bunları doğru zamanda ve doğru yaşta yapabilme cesaretine sahip o kadar az insan var ki . Çoğumuz bize dayattırılan hayatı yaşıyoruz sorgulamadan .En önemli kararlarımızı oldu-bittiye getirerek alıyoruz. Hata yapıyoruz hem de çok. Farkına yıllar sonra varsak da ödünç hayatlar yaşıyoruz
Mesela üniversiteyi kazandıktan sonra okulu 1 seneliğine dondurup “HAYATA Bİ MOLA” diyebilsek, liseyi bitirdikten sonra üniversite sınavına hazırlanmadan önce kendi içimize yolculuk yapabileceğimiz diyarlara kaçabilsek. Belki o zaman gelecekle ilgili daha doğru kararlar alırız. Herkes kendini iyi tanır, meslek seçimini doğru yapar ve işini sevmeyen insanların sayısı azalır belki. Evlilik kararı almadan önce bir molaya ne dersiniz ? “İnsanın kendini fethetmesi zaferlerin en büyüğüdür” demiş Eflatun. Çok şey istemiyorum aslında. Sadece “HAYATA Bİ MOLA”…